Stand up

What if

stand up 2

 

 

 

 

 

 

 

What if the world stopped spinning

If everything stood still

If the birds fell from the skies

If the rivers stopped flowing

and the trees stayed bare in spring

What if all of humanity was fooled

into making itself small

So small

So small we forget

We forget that we are one

We are one with God

We are one with our neighbours and fellows far away

We are…

What would the world look like?

If every single good thing

was erased

If all hope was taken from us

If evil roamed this planet

What would this world be like?

Look around you

Do not turn a blind eye

to inconvenient truths

Do not look away

or pretend evil equals good or God

There is love

There is light

There is life

There is still hope

But, Act

Do something that makes a difference

however small that might be

Do not give up

This is a message of hope

There is a God, watching over us

Although we might feel He looks away

That he pretends evil isn’t after our children

That he does not see us

Or care

He is there

Holding all of us

in a firm loving hug

knowing that we are infinitely powerful

And always have been

Always will be

We are being tested

Again

Again

And again

We will survive and prosper

He knows

Do you?

But, act!

Hold the love

Hold the light

Hold it all in your heart

That’s where we truly live

But, act as well

This worls needs you

Right now

Men, stand up

Protect the women, children and elderly

Evil doesn’t care

if you haven’t got the time

or the courage to stand up

Please, stand up

Women, stand up

Support your family and friends

Support your community

Protect and nourish what you love

Healers, stand up

Give freely of what you have to offer to the world

Heal

Use your gifts and do it openly

Stop hiding

It is time

The time is NOW

Stand up, you are needed

 

stand up

 

 

 

 

 

Kaarsje

Out of control.

When-a-Child-is-Out-of-Control

Zo voel ik me. Alles, zowel in mij, als buiten mij, lijkt zijn eigen leven te leiden. Op geen enkele manier rekening houdend met mijn wensen en verlangens. Want, wie ben ik nou helemaal? De hoofdrolspeler in een verhaal dat een naam zou kunnen hebben zoals: ‘Het tragische leven van een ooit best wel veelbelovend meisje, van wie uiteindelijk helemaal niets terecht kwam’? Dan staat er straks op mijn steen: ‘Dit was het dan.’ Met een teleurgestelde emoj erachter.

Ik heb al vaker geschreven over rare, vervelende en grappige dingen die mij zijn overkomen door een compleet verstoord brein, Mijn orthopeed herinnert zich waarschijnlijk nog wel dat ik op zijn toilet vergeten ben mijn ondergoed omlaag te doen voordat ik, volledig overtuigd van mijn correctheid, mijn ondergoed doorweekte). Inmiddels zijn de toilet-perikelen ook hun eigen leven gaan leiden, want ik weet nu regelmatig niet meer wat ik daar zit te doen. Als je je daar niets bij voor kunt stellen, wat mij zeer gezond lijkt, dat gaat zo:

Ik moet plassen. Ga naar de wc. Doe, jaja ik leer, deze keer wel mijn broek en ondergoed omlaag, Ga zitten en begin. En ineens krijg ik een brain wave; ik heb ofwel acuut geen enkel idee waar ik ben, ofwel ik vraag me plots af of dit wel de geschikte plek is voor deze actie, ofwel ik schrik omdat ik me niet herinner dat ik mijn kleding deze keer wel in de juiste positie heb gebracht. Wat volgt is een korte paniekaanval met meteen daarna een diep gevoel van eenzaamheid en wanhoop. Omdat ik dit niet kan stoppen. Omdat ik mezelf verlies. Omdat ik niet weet met wie ik, hoe, hierover zou kunnen praten (als dat al zin zou hebben want ik vergeet het gesprek waarschijnlijk toch weer grotendeels). Omdat ik niet als een kaarsje uit wil gaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

????????????????????????????????????????????????????????????????

Ik weet zelf ook echt wel dat ik vaak geen leuk gezelschap ben. Mijn hersenoverprikkeling is verergerd. Veel. Ik kan er niet meer tegen als er van alles om me heen gebeurt, Skye continu praat en elke 30 seconden een reactie van mij vraagt, Joost op en neer ijsbeert in de keuken en 15 keer loopt voor 1 kopje koffie, als de schoonmaaksters ondertussen luid Pools (denk ik) sprekend (lees: markt-waardig schreeuwend) binnenkomen en om me heen het huis in elkaar beginnen te stampen, schoppen en beuken, of als er iemand met een lepeltje in een kopje klingelt…

KLING KLING KLING. Niemand die het hoort, niemand die het opvalt. Maar bij mij voelt het alsof er een aambeeld in mijn gezicht wordt geslagen, keer op keer op keer. Ik MOET de ruimte verlaten, maar dat kan niet. Skye moet naar school, de schoonmaaksters zijn overal en als ik even wegloop stopt Skye met alles, zodat we zeer zeker nog meer moeten haasten en alsnog te laat komen, waardoor zij overstuur naar school gaat, een rotdag heeft, en ik dat s middags weer moet opvangen. Ik MOET dan mijn vingers in mijn oren doen, maar dan kan ik mijn handen niet meer gebruiken en er is zoveel te doen nu. Ik draag oordopjes aan een lint om mijn hals, die MOET ik indoen. Maar nu versta ik S helemaal niet meer en loopt alles alsnog in het honderd. Ik zie, en hoor nu ook, S boos en verward worden, maar ik versta niet wat ze zegt. Ondertussen wordt J ook boos omdat ik niet tegen de geluiden kan die hij maakt. Kennelijk is dat soms iets heel persoonlijks voor anderen. Mijn gehoor- en hersenschade. (Nee, ik begrijp echt wel dat het moeilijk is om te leven met iemand die zo overmatig gevoelig is, echt, heus).

Maar godverdomme mensen! Ik lijd, met een hele lange ij. Daar hoef ik geen lintje voor. Maar het verklaart wel het een en ander. En ik probeer nog altijd zo vaak mogelijk de beste optie te kiezen uit alleen maar slechte of er er een op magische wijze te manifesteren waar er geen is.  Omdat ik niet als een kaarsje uit wil gaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

Ik begrijp ook, dat iemand die geen leuk gezelschap is, op een gegeven moment al zijn/haar credits bij je heeft verbruikt. Gewoon door er nooit bij te zijn als er iets te doen is bv. Of door niet meer te weten wat te vragen. Doordat ik bijna alle tijd die er is, die ik kan gebruiken, nodig heb om normale dagelijkse dingen te doen, zoals douchen, wassen voor Skye zorgen, en eten klaarmaken. Of gewoon het eten opeten zelf, want ook dat kost me  eigenlijk te veel energie. En daarnaast natuurlijk het onmogelijke dieet zo goed mogelijk volgen, met veel vet en calorieen, ja veel vlees (super not-woke natuurlijk), weinig anders, want al het anders geeft een extreme reactie in mijn lijf en vooral mijn hoofd. De dagelijkse koffie-klysma’s, die 2 uur kosten en ik soms alleen maar ‘s nachts kan doen. Het rusten, dat minimaal 2,5 uur moet, maar heel vaak niet meer kan. Het managen van de hevige oog-, zenuw-, hoofd-, tand, buik- en gewrichtspijnen, die nieuw zijn. Of oud en terug van weggeweest.

Ik realiseerde me recent dat ik me vaak niet eens meer een echt mens voel. De corona-restricties hebben er meer ingehakt dan ik door had. Ik voel me nu overal teveel en ongewenst, omdat ik dat ook een lange tijd was. Ik voelde me een beest, dat buiten in de kou moest blijven met mijn gebroken voet, waar geen schoen omheen kon, in de winterkou, terwijl mijn vriendin binnen mocht gaan plassen en overal welkom was omdat ze wel een groen vinkje had. Ik voelde me een lepra-patient, die de school werd uitgebonjourd toen er wat mis was met Skye. Het leek wel een fort, waar ik mijn kind bij de poort moest achterlaten en daarna niet meer mocht zien wat er met haar gebeurde. Mensen die me vertelden dat het ‘dan toch mijn eigen schuld was’ als ik me niet liet injecteren of een te lange staaf chemicaliën op mijn hersenvlies liet deponeren, om een glaasje water in een cafeetje te mogen drinken. De Hema die me wegstuurde. De vrouw bij de slager die zei dat ik me aanstelde, dat ik heus geen longproblemen heb en heus wel een mondkap op kon. Het empathische individu dat het hart had mij een kindermoordenaar te noemen, waar Skye bij was. Alle mensen die vonden dat ik natuurlijk niet in staat ben om daadwerkelijk wetenschappelijk onderzoek te interpreteren. Of zij het dan wel waren zal vast wel ooit duidelijk worden. Maar het heeft me geraakt, en veranderd. Ik ben bang geworden. Om niet goed genoeg gevonden te worden. Om niet genoeg te zijn.  Maar ik wil niet als een kaarsje uitgaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

En tegelijk heb ik natuurlijk ook helemaal geen tijd, energie en zin meer in gesprekken over niks, in activiteiten die me geen plezier brengen, in moetjes, en verplichtingen, in praatjes die geen gaatjes vullen, in neppe conversaties waarin we allebei doen alsof we net iets leuker of beter zijn dan in werkelijkheid het geval is. Ik heb geen tolerantie meer voor nepheid en mijn bull shit radar staat op oververhitting ingesteld, zo strak.  Ik word compleet overweldigd door wat het leven van mij vraagt. Al heel lang, maar nog nooit zo sterk als nu. En nog steeds wil ik niet als een kaarsje uitgaan. Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

Ik kan je vragen hoe het op je werk gaat. En heel waarschijnlijk drijft mijn aandacht dan weg, droom ik, terwijl ik ja-knik en ‘hmm-mmm’, van een tropisch land, ver weg, waar ik wil gaan wonen en mijn eigen gezondheidscentrum wil opzetten. En onthouden wat je allemaal zei… dat is steeds moeilijker geworden. Ik ben er niet trots op. Ik schaam me zelfs, terwijl ik het natuurlijk niet expres doe. Ik durf soms niet eens meer te vragen hoe het met je gaat, omdat ik weet dat ik belangrijke dingen vergeten ben die je me eerder hebt verteld. En soms weet ik ook dat niet meer. En dat is het omgekeerde van onverschilligheid; ik wil gewoon niet heel dom iets heel vervelends tegen je zeggen, en soms zeg ik dan maar maar even niks (wat, als je mij een klein beetje kent, duidelijk niet gemakkelijk voor mij is;-).

Het zal mijn frequentie zijn, die is te laag. Dat lees ik namelijk steeds op Facebook en dan is het dus waar. Want die hebben fact-checkers. Even off-topic, maar dan zal ik nu ook wel in de menopauze zitten, want sinds 1 januari krijg ik alleen maar reclames voor produkten die in 9 dagen mijn hele menopauze-belly zouden doen verdwijnen. Dank u, U Heilig Algoritme. Ik wist niet eens dat ik er een had. Zo’n belly. Gelukkig kan ik er nu dan toch iets aan doen.

Ik voel me ongekend alleen en eenzaam. Gelukkig zijn er een paar geweldige mensen die me nog steeds wel zien. Ook als ik echt even niet meer weet wie ik ben, herinneren zij mij daaraan. Zij weten het nog wel. Ik weet dat ik anders ben. Anders dan eerst. Anders dan jullie. Anders dan ideaal. Maar ik zit hier niet opzettelijk te proberen om altijd vervelend te zijn. Ik ben ook niet ineens onzichtbaar. Ik ben aan het OVERLEVEN. En ik voel dat ik langzaam maar zeker de strijd verlies. Ondanks alle inspanningen om mijn eigen dokter te zijn, diepgaande therapeutische technieken die een fortuin kosten en heel veel energie, alle onorthodoxe handelingen die ik dagelijks verricht, in de hoop op ietwat verbetering. En nog steeds wil ik niet als een kaarsje uitgaan.  Langzaam verdwijnend, alsof ik er nooit geweest ben.

Ik bied mijn excuses aan voor het gebrek aan aandacht dat je van mij gehad hebt, en ik begrijp dat ik meningen heb die niet iedereen deelt. Maar ik kan niet oprecht, en oprecht niet,  mijn excuses aanbieden voor het zijn van NIET-PERFECT. Ik ben volledig, 100% niet perfect, en al zou ik willen, ik kan daar geen ene reet aan doen. Als er een land van imperfectie bestond, was ik de burgemeester. I live there, I own it.

Zie ik je daar? Drinken we een kopje water

 

DI-RECT – SOLDIER ON – YouTube

 

inspirational-motivational-quote-sorry-mean-awful-accurate-things-i-said-black-text-over-yellow-background-144748528

Lichtpuntjes

He who has a why to live for, can bear almost any how.

Friedrich Nietzsche

It doesn’t really matter what we expect from life, but rather what life expects from us.

Vrij naar Victor E. Frankl

elfje licht

Mijn doel was ooit, om een blog te schrijven over de lichtpuntjes in een leven met chronische Lyme. Ik zie ook dat die pagina van deze site het meest bekeken is. En ik vermoed dat de meeste mensen teleurgesteld waren. Geen verhalen over genezen patiënten, geen tips over hoopvolle behandelingen of goede, welwillende artsen. Niks over zorgverzekeringen die wel behandelingen vergoeden. Niks van dat alles.

Niet dat ik niet beter wil worden. Natuurlijk wel! Maar genezen hoeft niet per se van mij. Als het gebeurt, dan is het mooi meegenomen. Maar het mag ook niet te vroeg gebeuren, niet voor de les geleerd is.  Het belangrijkste voor mij was, en is, om te leren zien wat deze ziekte en moeilijke levenssituatie mij te vertellen hebben. En hoe en waar ik toch lichtpuntjes kan vinden in dit -eufemistisch gezegd- uitdagende bestaan.

Natuurlijk zijn er lichtpuntjes op medisch gebied. Ik hoor bijvoorbeeld veel hoopvolle verhalen over Disulfiram (Antabuse), een middel om van verslavingen af te komen. Sommige mensen voelen zich op heel korte termijn zo goed als genezen na het nemen van dit middel! Anderen ervaren de vreselijkste bijwerkingen die je je maar kunt voorstellen en weten niet of ze ooit nog over gaan. Om kort te zijn: alleen al de psychische effecten van het middel of het afsterven van Lyme en z’n vrienden (niemand weet nog hoe het werkt), kan ervoor zorgen dat de arme Lyme-patient zo in de war en psychotisch raakt, dat hij zijn naasten niet eens meer herkent. En wat de lange termijn effecten zijn weet ook geen hond. Ik wacht nog even voor ik dit pad overweeg…

Maar het genezen moet denk ik geen doel op zich worden. Het is een middel. Om te kunnen doen wat je graag wilt. Om iets bij te dragen aan deze samenleving. Om er te kunnen zijn voor en met de mensen die belangrijk voor je zijn. Om te kunnen zijn wie je bent. En ook al geloof ik dat je, zolang je nog intuïtief kunt reageren, altijd nog jezelf bent, bedoel ik meer ‘de beste versie van jezelf’ zijn.

En ik ben absoluut niet de beste versie van mezelf. Dat kan ik gerust toegeven. De irriteerbaarheid, paniekaanvallen, chronische achtergrondangst, depressie, problemen met denken en onthouden, mijn onvermogen om te functioneren als er om mij heen gepraat wordt of op en neer wordt gelopen,  (valt het je op dat ik niet eens de ongeveer 100 lichamelijke klachten noem?), dit alles, zorgt ervoor dat ik vaak geen leuk mens ben. Altijd kribbig. Bazig en ongeduldig. Overbeschermend. Verwijtend. Boos. Verdrietig tot aan het suïcidale toe. Ik moet verdomd goed zoeken naar een stukje van mij dat ik nog herken van mijn leven pre-Lyme.

En misschien hoef ik die oude stukjes niet eens terug. Nieuwe stukjes, leuke dan, is ook goed. Zolang het maar bij me past. Zolang ik er iets mee kan dat betekenis aan mijn leven geeft. En tot die tijd moet ik het doen met wat er is. En om met Nietzsche te spreken: zolang is nog zie waarom ik hier ben, lukt dat nog wel. Maar er zijn ook momenten waarop het ‘waarom’ van mijn leven niet meer lijkt op te wegen tegen het ‘hoe’ waarop het moet. En dat, dat, is het ergste gevoel dat ik ken. Ik probeer het ook niet meer zo persoonlijk te nemen als het weer komt. Het is gevoel samen met een serie negatieve gedachten. Meer niet. En dat gaat weer veranderen. Ook als de omstandigheden, de buitenkant, hetzelfde (even erg) blijven.

Dit is echt de ‘donkere nacht van de ziel’. Je ziet het niet meer zitten, je hebt geen hoop meer op verbetering, je zou er net zo goed niet kunnen zijn. Dit is allemaal niet waar natuurlijk. Maar als je die gedachten gelooft, wat ik soms wel doe helaas, dan wordt je leven een hel. Het enige dat mij dan meteen helpt is om te bedenken of ik kan leven met wat zich op dit moment, nu, afspeelt. Niet denken aan hoe het gaat aflopen, aan de toekomst, aan vanavond of morgen. Kan ik leven met Nu? Het antwoord is tot nu toe altijd ‘ja’.  Gelukkig. Hoewel het soms dicht bij een ‘nee’ zit.

En dan denk ik even aan meneer Frankl, die verschillende concentratiekampen in WO2 overleefd heeft. Soms gaat het even niet om wat ik had verwacht van mijn leven. Het is andersom. Wat verwacht mijn leven van mij? Als het even niet meer is dan een storm uitzitten, hoe ellendig ik me ook voel, dan is dat wat ik moet doen. Niet makkelijk, nee. Helemaal niet makkelijk. En het betekent ook niet dat ik nergens meer van droom of niets meer verwacht. Maar op dat specifieke moment, biedt mijn leven mij wat aan, en de bal is aan mij, wat doe ik daarmee? Wat voor soort mens word ik, als alles wat ik dacht dat mij ‘mij’ maakte, verdwenen lijkt? Als alles moeilijk gaat. Als alles pijn doet.  Kan ik dan nog een fatsoenlijk mens zijn? Te vaak niet vind ik. Maar ik heb een lange geschiedenis van te hoge eisen stellen aan mezelf. En zodra ik me ook maar iets beter voel, zie ik meteen weer de spontaniteit, de humor, de vriendelijkheid, de helper, die ergens dus toch nog in mij zitten.

Ik weet dat dit (ziek en een belabberd mens zijn) niet alles is dat dit leven mij wil bieden. Daar houd ik me aan vast. Ik heb een doel. Ik ben hier niet voor niets. Ik weet wel ongeveer wat de bedoeling is van mijn leven, maar nog niet hoe ik dat voor elkaar krijg. Maar dat komt nog wel. En dat geldt ook voor jou! Ook jij bent hier met een speciale reden, een doel dat alleen jouw doel is. Het hoeft niet wereldschokkend te zijn. Juist niet. Elk klein dingetje dat je kan doen, denken of voelen dat positief is, brengt meer licht in jouw leven en daarmee in deze wereld. De mensen om je heen kunnen dat ook voelen, ook al is het niet altijd bewust. Dus als jij kunt lachen, vreugde kunt voelen, ondanks (of misschien dankzij?) je ziek-zijn op dit moment, dan doe je goed.

Ik blijf nog even oefenen, oke?

En houd altijd in gedachten dat je lichtpuntjes alleen kunt zien als het pikdonker is (vrij naar Loesje),

Stay strong, x

blog kindje kijkt sterren

 

Hel vs Hoop

blog hel

Ik dacht dat ik overal geweest was

Elke sectie van de Hel

had ik bevaren

over een zee van vuur

Dat dacht ik

Maar zoals altijd

Is niets wat het lijkt

Elk goed voornemen

om te vechten voor

in plaats van tegen

Om te accepteren en te vertrouwen

in plaats van me te verzetten

In angst of in woede

Wordt uitgedaagd

door steeds iets nieuws

Iets onverwachts

Onverteerbaar voor mij

Branden in de Hel zal ik

totdat ik stop met mijn verzet

En me mee laat voeren

door die donkere nacht

over vurige zeeën

Langs “niet” en “nooit meer”

En heel ver weg, nauwelijks zichtbaar

Zich een blijvend lichtpunt toont, een anker

Iets waar ik me aan vast kan houden

Een plek waar ik nog steeds “mezelf” kan zijn

Ondanks alles

wat ik niet meer kan en niet meer ben

Maar luister even, heel even maar

Ondanks alles

Leef ik nog altijd

En is er hoop

# Opgeven is geen optie

 

 

 

Gisteren zag ik onderstaand bericht van de Lymevereniging over een Amerikaans meisje met Lyme dat zich van het leven beroofd heeft omdat ze geen enkele hoop meer voelde. Ik ken dit gevoel, en met mij vele andere Lyme-patiënten. Ik weet ook wat het is om een dierbare aan suïcide te verliezen. Mijn lieve broer deed dit 10 jaar geleden. Ik leer ermee leven maar het zal nooit oké zijn. Ik mis hem nog elke dag.

Focussen op genezen als enige optie om je weer levend te voelen, is heel, heel gevaarlijk. Natuurlijk blijven we vechten voor verbetering van onze gezondheid, onze levenskwaliteit. Natuurlijk! Maar we zullen het in het hier en nu ook moeten doen met de pijn, de uitputting, de ogenschijnlijke uitzichtloosheid, de sociale isolatie en het onbegrip van onze omgeving. Voorlopig. Weet dat je niet alleen hierin bent.

Er zijn veel mensen die weten wat jij doormaakt en manieren gevonden hebben om zich door de moeilijkste momenten heen te slaan. Velen hebben ook weer manieren gevonden om het leven te waarderen, er zelfs van tijd tot tijd van te genieten. Zoek contact en vraag hulp als je er helemaal doorheen zit. Er is echt altijd wel iemand die naar je wil luisteren, bijvoorbeeld in de Fb groep Lyme Teek Care. Je bent niet alleen.

Natuurlijk geldt dit ook voor iedereen die om een andere reden het leven (even) niet aankan. Als je erover denkt om een einde aan je leven te maken: praten helpt. Bel vertrouwd en anoniem naar 113 Zelfmoordpreventie.

 

Afbeelding kan het volgende bevatten: 1 persoon, selfie en close-upWinterose uit Illinois in de Verenigde Staten is 29 januari 2019 overleden. Ze was jarenlang ernstig ziek door Lyme en was onlangs gestart met de behandeling van haar bartonella-infectie. Ze heeft een einde aan haar leven gemaakt. Ze dacht dat ze nooit meer beter zou worden. Wat een tragisch verlies. Veel sterkte voor de nabestaanden van Winterose.

Uit een peiling van de Lymevereniging onder Lymepatiënten in Nederland bleek dat 45% er in het kwartaal ervoor een enkele keer tot vaak aan had gedacht om een eind aan het leven te maken. Een veel voorkomende gedachte: ‘Mijn situatie is zo uitzichtloos, ik hoop dat ik morgen niet meer wakker word.’

Chronische Lyme en co-infecties moeten véél serieuzer genomen worden. Er moet véél meer onderzoek gedaan worden naar betere tests en behandelingen. De Nederlandse gezondheidszorg heeft nu vrijwel niets te bieden aan duizenden chronische Lymepatiënten en we worden zeer geregeld geridiculiseerd.

De Lymevereniging strijdt tegen dit onrecht. Je steunt ons hier zeer bij door lid te worden van de Lymevereniging. Ben je al lid, vraag dan iemand in je omgeving om ook lid te worden. Hoe meer leden, hoe luider onze stem kan klinken.

Stay Strong!

#Lymevereniging #zelfdoding

Lyme-update Finale

‘Waarom schrijf je niks meer de laatste tijd?’, vroeg een vriendin me.

‘Omdat ik de woorden kwijt ben’,  was mijn antwoord. Mijn hersenen willen niet meer. Ik heb laatst mijn horloge in de luieremmer gegooid (God weet waarom) en ben daarna de hele gebeurtenis vergeten. Dat was lang zoeken kan ik je zeggen. Gelukkig weet ik tegenwoordig dat ik moet beginnen op de Lyme-logische plekken (wasmachine, koelkast, toilet…). En jammer genoeg kan ik mijn ogen niet meer focussen, langer dan 1/2 seconde. Ik zie dus nog wel, maar het beeld is telkens maar een halve seconde scherp en dan moet ik opnieuw moeite doen om het beeld scherp te krijgen. En met mijn gezonde verstand en mijn normale gezichtsvermogen, is ook de helft van mijn woordenschat verdwenen. Dank u, Lyme.

Maar dit is niet de enige reden. Ik kan niet schrijven over niks. Het moet of grappig zijn, of heel grof, en sowieso bruut eerlijk. In iets anders ben ik niet geïnteresseerd. En ik merk dat volkomen eerlijk zijn niet goed samengaat met een leefbaar samen-zijn met je naasten. Hoe dan ook, je schendt iemands privacy.

Wat ik wel kan zeggen is dat er een hoop hetzelfde is gebleven de afgelopen paar jaar. Ik zeur al jaren over dezelfde dingen. Maar er is ook best wel wat veranderd. Een jaar geleden begon mijn reis door een nieuwe sectie van de Hel, terwijl ik dacht dat ik al een redelijk bereist persoon was op dat gebied. Skye kreeg wat vage klachten. Eerst eczeem, toen haaruitval, voedselallergieen, extreem heftige driftbuien, en daarna ‘staaraanvalletjes’ die nog het meest lijken op absences. In overleg met onze natuurarts, haar darmtherapeut en de huisarts hebben we besloten om het allemaal nog even aan te kijken. Vooral ook omdat ik weet wat het alternatief is in het reguliere circuit: vervelende onderzoeken en als ze iets afwijkends vinden op een hersenfilmpje, nog veel vervelendere medicatie. Van het soort waar kinderen in het ergste geval suïcidaal of moordlustig van kunnen worden. Dat komt helaas echt voor.

Om het kort te houden, en ik weet dat ik me hier niet populair mee maak bij mijn mede-lotgenoten met kinderwens: ik geloof niet meer dat je als vrouw met een actieve Lyme-infectie een kind op de wereld kunt zetten dat daar niets van mee heeft gekregen. De bloedbanen van moeder en kind zijn niet gescheiden en de enige antibiotica die je in Nederland tijdens een zwangerschap mag nemen werken niet tegen chronische Lyme-infecties, ook niet tegen de co-infecties zoals Bartonella en Babesia en zeker niet tegen virussen. Dat betekent niet dat ik denk dat je kind perse ziek moet worden. Wel geloof ik dat elk kind geboren uit een Lyme-mama in contact is geweest met een of meer van die infecties (als ze actief waren ten tijde van de zwangerschap). Als het immuunsysteem goed werkt, dan zal het kind niet ziek worden. Doet dat immuunsysteem niet precies wat het moet doen, of wordt het overbelast om wat voor reden dan ook, dan geloof ik dat de beesten mogelijk wakker kunnen worden.

Bij mijzelf loopt elke soort behandeling helemaal vast. Kom je aan de Lyme of aan een van zijn vrienden, dan slaat hij genadeloos terug. Probeer je wat afvalstoffen mijn lichaam uit te leiden, dan word ik nog zieker en giftiger dan ik al was. En dat is geen aangename situatie, daar kan Joost over meepraten (denk PMS maal 100). Alles zit gewoon op slot. Daarom ben ik voor Skye en mijzelf met een hele andere strategie begonnen. We hebben onze haren laten analyseren op belangrijke voedingsstoffen en ook op giftige stoffen die je dus niet wilt hebben.

En, geheel niet toevallig, kwam er een heel gelijksoortig patroon uit bij ons allebei. Ik ben zwaar vergiftigd met vooral kwik, en Skye heeft dat van mij meegekregen met de geboorte. Daarnaast komen we alle belangrijke voedingsstoffen tekort. Het gevolg daarvan is dat bij ons allebei het immuunsysteem niet goed werkt (reageert te zwak als het nodig is en haalt overdreven uit als het niet nodig is). En we zijn fysiek niet sterk genoeg om die afvalstoffen veilig uit te scheiden via de normale routes van lever, nieren, ontlasting, urine, zweet. Het lichaam, in haar oneindige wijsheid, zal opgeslagen troep laten zitten waar het zit als het weet dat het niet in staat zal zijn om het vuilnis echt buiten te zetten. In de gang kwakken en daar laten rotten is erger dan in de vuilnisbak laten liggen. We hebben allebei veel te actieve bijnieren (we voelen dus veel stress en kunnen slecht ontspannen en slapen) en een even overactieve schildklier. Dat laatste klinkt leuk want je wordt nergens dik van, maar op deze manier sloop je je lijf op lange termijn. Het is alsof je in een auto rijdt en het gaspedaal steeds dieper indrukt, terwijl je niet door kunt schakelen. Dat gaat niet lang goed.

Wat we nu dus proberen te doen, is onze lichamen precies dat geven wat ze nodig hebben. Niets meer, en niets minder. Precies het juiste. Geen goed bedoeld gegok meer of gewiebel met een biotensor. Dat heeft z’n kans gehad bij ons, maar niets geholpen. Sterker nog, het heeft bij Skye nieuwe klachten getriggerd. Onze lijven voeden gaat in de vorm van specifiek uitgekozen voedingssupplementen en ook een ander dieet. Het eerste is bekend terrein, in ieder geval voor mij. Het tweede gaat compleet in tegen alles wat ik dacht dat gezond voor ons was. Ik weet dat vegetarisch of veganistisch eten helemaal in is, en als ik kon zou ik het voor de dieren en het milieu ook willen doen. Maar wij hebben vlees nodig, het liefst zo vet mogelijk, rood vlees. En orgaanvlees. Want daar zit precies in wat wij tekort komen.

Het is een ding om zelf een stuk beenmerg uit te lepelen en het binnen te houden (de maaltijden voelen nog steeds als de gevreesde eetproef uit Expeditie Robinson), de uitdaging is van een geheel ander nivo om je 2-jarige dat te laten doen. Zo mogelijk nog erger: lever, of nieren. Hersenen zelfs. Ik hoor de kritiek al. Ik ken alle mogelijke bezwaren. En toch geloof ik onze therapeut (een van de aller besten op dit gebied) als hij mij de voedingswaardetabellen laat zien (en de opneembaarheid van die voedingsstoffen) van de genoemde vleessoorten en van algemeen gezond beschouwde voedingsmiddelen zoals groenten en fruit, groene smoothies, (en voor de meesten) boterhammen met kaas. Niet per se allemaal  verboden, maar deze ‘normale’ voedingsmiddelen worden een wat kleiner onderdeel van ons eetpatroon. Eigenlijk gaan we meer eten zoals mensen doen die in de zogenaamde “Blue Zones” op de wereld wonen. Dit zijn plekken waar de mensen (vaak als ‘primitief’ gezien door ons westerlingen) heel gezond, heel oud worden. Zo gek is het dus nog niet.

Dit was een (veel te) lang, (veel) te informatief verslag van wat we momenteel op gezondheidsgebied doen. Sorry voor de saaiheid. Maar ik weet ook dat ik na zo’n lange radiostilte niet ineens weer alleen schuine grappen kan maken zonder te vertellen hoe het gaat. Dat zou een heel erg verkeerd beeld geven van de situatie. Andere zaken die mij ziek houden (stress op relatiegebied, een gebrek aan een sociaal leven, moeilijke emoties zoals angst en depressie, verbouwingen en verhuizing, en druk om van alles te doen wat ik niet aan kan momenteel) heb ik bewust weggelaten. Maar een psycholoog zou een lekkere kluif en een gevulde portemonnee  aan mij overhouden (oeps, ik ben zelf een psycholoog;-)

Het feit dat ik überhaupt iets heb geschreven zegt mij dat we op de goede weg zitten voor ons. En dat is belangrijk voor mijn gemoedsrust. Dit is mogelijk ook het laatste verslag over onze gezondheid, Lyme en alles wat daarmee te maken heeft. Het is echt tijd dat ik mijn aandacht ook ga richten op iets anders dan ziek-zijn, hoe klein ook. Of onze nieuwe aanpak gaat werken, dat merken jullie hopelijk alleen doordat je op andere manieren meer van mij hoort.

Hopelijk maak ik binnenkort weer slechte grappen:-) En heel misschien kan ik dan ook weer iets van de lichte kant van mezelf laten zien. Daar kijk ik naar uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eerlijkheid duurt het langst

blog vlinder 6

Het is tijd voor een update, een bericht zonder gekheid (jazeker dat kan ik ook;-) over hoe het eigenlijk met me gaat.

Het zijn weer die klote donkere, koude dagen. En ik kan er echt niet tegen dit jaar. Dat komt denk ik doordat ik compleet, maar dan ook volledig uitgeput en uitgeblust ben. Ik vind dat best moeilijk om toe te geven in het openbaar, want het voelt als een persoonlijk falen. En het is niet leuk om te lezen. Maar ik wil niet liegen.

Om even kort samen te vatten wat hieraan vooraf is gegaan: na een strijd van bijna 10 jaar heb ik nog steeds geen goede behandeling gevonden. Mijn immuunsysteem lijkt helemaal wekko te zijn geworden en alles dat de Lyme aanvalt zorgt voor een mega-ontstekingsreactie in mijn lijf en vooral hersenen. Hierdoor kunnen we eigenlijk niets doen, behalve heel zachtjes proberen de stoffen die giftig zijn voor mijn hersenen en zenuwen uit mijn lijf te leiden. Maar zelfs dat geeft continu zulke erge bijwerkingen dat ook dat niet echt haalbaar lijkt momenteel. En dat ‘momenteel’ duurt ook al weer meer dan een jaar.

Dokter Musarella heeft me in het begin van mijn strijd tegen de Lyme een beetje op weg geholpen met een darmonderzoek, vervangende bijnierhormonen (omdat die van mij door het jarenlang ziek zijn niet veel meer doen) en vitamine injecties (die ik mezelf nog steeds wekelijks geef). Daarna volgde het Lyme zwaargewicht dokter de Meirleir in Belgie. Vijf maanden antibiotica-infusen verder was ik onverwacht, ongepland zwanger van een wonder. Hoewel dat natuurlijk geweldig was, heeft het mijn behandeling een kleine 2 jaar lamgelegd.

Na de bevalling was er geen ruimte voor behandelingen, of überhaupt reizen naar artsen. Het moederschap slokte me op (ik weet het, heel cliché). Ik werd afhankelijk van allerlei soorten hulp van verschillende mensen. Voor geld, onderdak en medische hulp werd ik meer dan ooit afhankelijk van Joost, voor hulp bij het verzorgen van Skye van mijn moeder en andere oppassen, voor het schoonhouden van het huis moest ook iemand gevonden en betaald worden die om de takkezooi in ons huis heen kan poetsen. Het kon me allemaal niet schelen het eerste jaar, ik was zo dankbaar en vervuld van liefde voor Skye dat ik het complete gebrek aan privacy of tijd voor mezelf zonder mokken accepteerde.

De zwangerschapshormonen hadden al die tijd de ergste reacties van mijn immuunsysteem onderdrukt, waardoor ik die gebroken nachten, het bezoek, de onregelmatigheid etc. nog wel aankon. Maar toen die zo’n maand of 9 na de bevalling voorgoed uit mijn systeem waren, sloeg de Lyme keihard terug. Ik kreeg de moeder van alle migraines die maandenlang aanhield, kon geen normale prikkels meer verdragen (of eigenlijk sowieso geen prikkels), had galbraak-aanvallen van uren, kreeg voor de tweede keer een frozen shoulder (jeuhj, weer een jaar geen slaap) en neurologische uitvalverschijnselen. Ondertussen ging het zorgen gewoon door natuurlijk. That’s the deal als je kiest voor een kind.

En nu, bijna 3 jaar na de start van dit avontuur, zijn al die extra klachten er nog steeds en ben ik mezelf helemaal kwijt. Skye is een pittig kind, een ‘kleine furie’ noem ik haar vaak liefkozend. Ze slaapt niet veel. Ze eist veel aandacht. Maakt veel lawaai. Brengt zichzelf door roekeloosheid voortdurend in de problemen. Problemen die mama moet oplossen. Maar als de oplossing geboden wordt krijgt ze een driftbui. Zo een waar je van gaat lopen, of liever nog: rennen. En als ze dan ‘s avonds eindelijk in bed ligt (of ze slaapt is nog een heel ander verhaal), en Joost komt thuis (dat is bij ons nooit voor 21 uur, meestal later), dan heb ik niets, maar dan ook niets meer te geven. Niet aan Joost. Ook niet aan de hond die z’n portie aandacht en verzorging komt opeisen. Ik wil alleen nog maar met rust gelaten worden. Totdat de zorgmachine opnieuw opgestart moet worden. En dat doe ik door steeds harder met een zweep over mijn eigen rug te slaan, want vanzelf gaat het allang niet meer. Vrienden en familie? Ik zou ze dolgraag zien. Als ik maar een spoortje energie over had, als stemmen en andere geluiden maar niet zo pijnlijk hard klonken (ik zou liever hebben dat je met een aambeeld in mijn gezicht slaat dan dat je tegen me praat met luide stem), als ik me maar kon verplaatsen.

Je kunt je afvragen wat mij nu de nekslag heeft gegeven. Of is het gewoon de combinatie van alles? Het ziek en afhankelijk zijn, de eenzaamheid, de vriend die zo snel mogelijk richting werk wil verhuizen omdat ook hij het niet meer trekt zo, de stress die dit alles geeft. En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat onze kleine furie eczeem heeft gekregen en er nu stemmen opgaan die beweren dat ze misschien toch infecties van mij heeft overgenomen. Persoonlijk denk ik dat de zorgen die ik heb over de gezondheid van Skye de laatste druppel zijn geweest. Skye is mijn alles sinds ze er is. Het licht dat ik volgde als het donker was. Het is niet uit te leggen aan iemand die grotendeels gezond is, hoe extreem de opgave is om de hele tijd je eigen medisch specialist te moeten zijn (want niemand anders doet het voor je, ook niet je medisch specialisten), terwijl je steeds minder vat hebt op je cognitieve vermogens. En dan daarbij ineens toch (ondanks alle preventieve maatregelen en extra zorg voor goede voeding en gezondheid) te moeten dealen met een mogelijk ziek kind. Ik zeg met nadruk mogelijk, want het kan ook nog prima zo zijn dat we, met alle hulpbronnen die ik heb ingeschakeld, haar toch nog gezond kunnen houden. En dat ze gewoon een extreem pittig temperamentvol kind is, met wat lichte klachten. We zullen moeten zien hoe het loopt.

Als ik alles over kon doen dan zou ik Skye zeker weer met open armen ontvangen. Ze is en blijft het grootste wonder dat me ooit is overkomen. Maar er zijn ook dingen die ik anders aangepakt zou hebben. Zo zou ik bijvoorbeeld afspraken gemaakt hebben met Joost over wie wat doet, wanneer, hoeveel etc. Of dat iets veranderd zou hebben zal ik nooit weten. Ik zou geprobeerd hebben een realistischer beeld te vormen over hoe het is als je voor vrijwel alles afhankelijk bent van anderen. Hulp, hoe goed en lief ook bedoeld, komt namelijk nooit precies in de vorm die jij het liefst hebt (of beter gezegd in geval van Lyme: ‘nodig hebt’). Ik zou meer rekening hebben gehouden met een langdurige terugval. Ik zou gezocht hebben naar manieren om contact te houden met vrienden en familie terwijl ik me heel ziek voel. Misschien had ik voor 3 jaar in het vooruit lieve, gezellige kaartjes kunnen schrijven en een postduif kunnen reserveren of zoiets. Op een kind met enkele vage klachten, die mogelijk met Lyme samenhangen maar misschien ook helemaal niet, zou ik me met geen mogelijkheid hebben kunnen voorbereiden. Dat is gewoon weer zo’n uitdaging die het Universum naar me toe gooit met de tekst ‘Eat this’ op het inpakpapier. Ik voel me een vlinder wiens vleugels chirurgisch verwijderd zijn. Als dat mij dan een rups maakt, dan kruip ik terug mijn cocon in en kom er pas weer uit als ik weer kan vliegen.

Realistischer, ik zal iets moeten doen om weer een beetje tot leven te komen. Er is iets anders nodig in mijn leven dan ziekte, angst voor ziekte, (werk)stress, en een cyclus van zorgen/in bed liggen/zorgen/ in bed liggen. Ik moet (of spiritueler verwoord: ‘mag’) vooral minder gaan piekeren, want stress is echt funest voor mijn gezondheid en eigenlijk voor alles. Piekeren vergalt je hele leven zonder dat het je ook maar iets oplevert. Maar zie eerst maar eens te bepalen wat je wel en wat je niet kunt veranderen. En daarna, in de eerste categorie, te bepalen hoe dan.

Ik hoop dat deze, niet zo gezellige update, de mensen die mij persoonlijk kennen laat weten dat ik ze graag zou zien of spreken, maar niet weet hoe. Ik leg niet meer zoveel uit. Ik vraag niet meer zo vaak om begrip. Ik weet inmiddels dat aan het eind van heel veel begrip toch de situatie over blijft waarin mensen weinig of niks aan mij hebben. Ik weet dat, maar denk maar niet dat ik dat oké vind. Het slaat een gapend gat in mijn zelfvertrouwen. Want, ben ik nog wel een echt mens als ik er voor niemand echt kan zijn? Behalve misschien dan voor Skye.

Ik kom er wel weer bovenop, in ieder geval emotioneel. Zo is het tot nu toe altijd gegaan. En dan kan ik vast ook weer slechte ongepaste grappen maken waar alleen mijn beste vriendinnen om kunnen lachen. En als je in deze feestmaand toch een kaarsje brandt, mag ik dan beleefd vragen of je er ook een wil branden voor Skye, in de hoop dat zij ‘gewoon’ door kan met haar pas net begonnen leventje? Dat haar bespaard blijft wat mij het leven zo moeilijk maakt. Want als het goed met haar gaat en ik niet meer zo veel pieker, dan gaat het vast ook heel veel beter met mij.

Fijne zonnewende, feestdagen en een goed 2018!

blog foto Marielle

Brain Fog

O my, o my, o my. Hoe ga ik dit uitleggen?

Dit denk ik regelmatig als ik weer een aanvalletje heb van wat Lyme-lotgenoten meteen zullen herkennen als “Brain Fog”: mist in je hersenen, oftewel totale stupiditeit in mijn geval.

brain fog 2

Het overkomt mij voortdurend: ineens m’n postcode niet meer weten (genant!, ‘eh, ja, ik ben nogal veel verhuisd in m’n leven…’), woorden achterstevoren schrijven, of nog spannender: in spiegelbeeld, midden in een zin niet meer weten wat ik aan het vertellen was (en dan stil vallen met een creepy lege blik op m’n gezicht).  En altijd maar proberen je eruit te lullen. Dat je niet meer weet waar iemand al z’n hele leven werkt, wat iemands geslacht is, hoe zijn (of haar?) kinderen heten (of had hij nou een dozijn katten in plaats van kinderen?). Ik ben eraan gewend, maar ik haat het. Alzheimer Light, noemde ik het altijd.

Nou, sinds afgelopen vrijdag gaat dat ‘light’ niet meer op. Ik kom er niet meer mee weg.

De hele dag was al niet optimaal. Te vroeg op, te weinig geslapen vanwege de nog steeds bevroren schouder, een niet meewerkende met voedsel smijtende dreumes, haasten naar de trein, en uiteindelijk chagrijnig en toen al wat wazig, neerstorten in de ochtenddrukte. Na de reis van 3 uur kwam ik zonder de gebruikelijke pijnstillers in m’n systeem aan bij mijn orthopeed. Ik wilde eens voelen hoe zeer mijn schouder deed zonder 8 pijnstillers per dag. Na 15 injecties in mijn schouder en spieren,  flink gebeuk, getrek en gesjor aan mijn verschrompelde, ontstoken schouderkapsel wist ik dat ik een calculatiefout had gemaakt om juist deze dag te kiezen om te experimenteren met mijn pijngrens.

Gelukkig overleefde ik de sessie, fysiek althans, nat van het angstzweet, en een record nivo van  wazigheid in m’n hoofd (die ik toeschrijf aan een bijna-dood-ervaring tijdens de behandeling). En niet te vergeten: een enorme druk op mijn blaas. Waarschijnlijk was ik in mijn armzalige toestand al en dag of wat vergeten te plassen. Ik dacht nog,  heel verstandig, om even gebruik te maken van het toilet, voordat ik aan mijn 3 uur durende terugreis begin. Ik zou het waarderen als je datgene wat nu volgt niet verder vertelt.

Ik ging het toilet in. De 2 dokters liepen ergens rond in de buurt van de enige deur die mij van de praktijkruimte scheidde. Ik hoorde aan de relatieve stilte dat er nog geen andere patiënt aanwezig was. Alle aandacht op mij gevestigd dus. Met mijn goede rechterarm trok en sjorde ik mijn broek omlaag. Ik parkeerde mijn nutteloze linkerarm op mijn bovenbeen, ging zitten, en gaf mij over aan de verlossende drukverlaging in mijn onderlijf. Ergens in de verte hoorde ik een stemmetje zeggen: ‘waar blijft het gebruikelijke geklater?, maar ik had eens geen zin om in discussie te gaan met mijn eigen hallucinaties. Dus maakte ik de klus af. Ik vond het wel enigszins opmerkelijk, moet ik toegeven, dat ik wat weerstand voelde bij uitvoeren van mijn daad. Na afloop bleef ik nog wat versuft, lichtelijk ongepast euforisch, op de bril zitten, en ineens drong het tot me door wat er niet klopte. De ontluisterende gedachte die langzaam en hortend en stotend doordrong tot mijn bewustzijn was: “Ik. Heb. Mijn. Onderbroek. Niet. Naar. Beneden. Gedaan. ” …….. Gewoon dwars door de ongelukkige stof gewaterd.

Onmiddellijk vervaagt de schoonheid van het zojuist nog zo gelukkige moment. Shitterdieshit! Hoe ga ik dit oplossen? Ik probeer er achter te komen of de dokters al bezig zijn met iets anders dan aan mijn deur luisteren. Helaas hoor ik niks. Het hele voorval blijkt ineens extra vervelend aangezien het me opvalt dat ik die ochtend kennelijk een legging uit de kast heb getrokken die zijn fatsoenlijke levensduur al een tijdje geleden gepasseerd is (hetgeen ik waarschijnlijk al eerder had kunnen merken aan de dunner wordende stof op knieën en billen en het afzakken van de tailleband). Schoenen uit, overjarige legging uit, onderbroek voorzichtig uit. Onderbroek uitwringen boven het toilet. Volgende stap: een een goede plek vinden om me van het belastende bewijsmateriaal te ontdoen. Yes! In de hoek van het toilet vind ik een grote, anoniem ogende prullenbak. Doorschijnende afzakkende legging weer aan, schoenen dito, handen uitvoerig wassen en de hele terugreis doen alsof je niet weet dat iedereen recht in je kruis kan kijken. Gelukkig heeft de Brain Fog mijn acteervermogens gespaard dus ik kwam vast zeer zelfverzekerd over. Sterker nog, waarschijnlijk ben ik een nieuwe kledingtrend gestart in de regio Dordrecht/Rotterdam.

Zie je dus de komende tijd jonge hippe meiden en jongens met een kapotte legging en een doorschijnend kruis ergens in de trein of in de stad: ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me. Trend of geen trend, het blijft onsmakelijk om naar te kijken, tenzij dit jouw specifieke stiekeme sexfantasie is.

Bij deze zou ik mijn mede-Lymies willen uitdagen om je meest genante Brain Fog verhaal met me te delen. Ik ga er uiteraard discreet mee om.  Vergeetachtige mensen, personen met psychische aandoeningen, iedereen verslaafd aan versuffende medicatie, of in cafeïne -onthouding, wie dan ook met niet aangeboren hersenletsel, of op een streng dieet, vrouwen met PMS (vergeet ik iemand?), workaholics en alcoholisten: jullie verhalen zijn uiteraard ook van harte welkom. Misschien kunnen we samen een nieuwe trend zetten?!

x Marielle

 

open-kruis-micro-wikkelpanty-001-01

 

 

Midlifecrisis

Kut. Ik heb een midlifecrisis aka ‘De Ouwelullenziekte’.

blog midlifecrisis 1

Een paar weken geleden werd ik 40. Lentes, welteverstaan. En blijkbaar is dat een ding want er stond een bezorger aan de deur met een enorme bos rode rozen, sierlijk ingepakt met een lintje en een kaartje. Ik mompelde nog iets vaags als ‘zo’n joekel van een bos kan alleen van m’n schoonouders of van Joosts werk komen’, maar hij was echt van Joost. Laat ik nou voor 1 keer eens niet overdrijven: mijn kaak viel op de grond, ik plaste in m’n broek en wist een minuut of 10 geen woord uit te brengen. ‘Hier is iets heel erg mis’, meen ik nog gedacht te hebben. ‘Hij heeft een affaire. Nee, erger, hij moet weer overwerken en z’n secretaresse heeft hem dwingend geadviseerd om de, uit naam van The Firm, al bestelde bos rozen nog even snel te voorzien van een persoonlijk kaartje’. En toen pas daagde het me. Ik ben jarig. Ik had het kunnen weten want mijn verjaardag valt gek genoeg al mijn hele leven op 10 april. De avond ervoor had ik er nog wel even aan gedacht. Om 22.30 uur liet ik, heel casual,  vallen: ‘ik hoef denk ik geen huwelijksaanzoek meer te verwachten he, de komende anderhalf uur? Dan ga ik maar naar bed.’ Een super valse wijvenstreek natuurlijk, maar ik heb ooit de Wedding-deadline op 40 jaar gezet, en ik ben een vrouw van mijn woord, als het mij uitkomt.

Ik besloot mezelf eens te trakteren op een blik in de spiegel. We hadden elkaar al zo lang niet meer diep in de ogen gekeken. Dun piekhaar van jarenlang uitvallen, donkere wallen van het slaapgebrek. Figuur gaat er nog wel mee door, door het ziek zijn blijf ik dun. Alleen jammer van het gebrek aan zichtbare borsten, maar het kan altijd erger, ik had er een bochel bij kunnen hebben ofzo. Het geheel was met veel smaak afgestyled met een joggingbroek met klodders groen dreumeseten en hier en daar een gat op onstrategische plaatsen.

En ineens raakte het me. Ik ben nu 10 jaar echt heel ziek, een kwart van m’n leven. De helft van mn leven ben ik al niet echt in orde, dat is dus al 20 jaar. Vergeet het uiterlijke verval; de schade van binnen is vele malen groter. Stel dat ik als bij toverslag nu ineens helemaal genezen zou zijn, dan nog, wat zou ik dan nog kunnen doen? Ik vecht al m’n halve leven. Kan ik nog wel anders? Ik moet er trouwens niet aan denken hoeveel wederdiensten ik terug moet verlenen aan mensen die mij naar Godweetwaariestan hebben gereden en terug om dokters te bezoeken. Urenlang relationele sexuele diensten inhalen. Alle mensen afgaan met taart en champagne wiens verjaardag en huwelijk ik wegens ziek en zwak zijn heb gemist. De hele dag alles wat mijn Facebookvrienden posten tot in de derde macht liken. Maar daarna…. wat doet een gezond mens van 40 eigenlijk zo’n beetje op een dag? Ik heb werkelijk geen idee. Mijn ziekte is mijn full time job, de zorg voor mijn dochter parttime plus. Ik kan me er geen voorstelling van maken dat ik daarnaast ook nog maar iets anders zou kunnen doen.

En toen floepte ik dus in mijn midlifecrisis, of eigenlijk meer een mid-crisis-crisis. En dat bleek geen handige mindset als je toch al ziek en uitgeput bent en een eigenwijze dreumes hebt rondlopen. Ze ruiken het, die kleintjes, dat je niet helemaal je dag hebt. De geur van jouw angstzweet laat die rode hoorntjes boven op die über cute bolletjes groeien. Skye begon de dag door met haar voet door haar volle luier te schoppen en daarmee een catastrofe aan te richten die, als ik hem in zijn gruwelijke realiteit in 120 tekens had kunnen verwoorden, trending was geweest op Twitter (vraag me niet hoe haar dat lukte ondanks dat ik met mijn volle gewicht op haar lag om het te voorkomen). Ach, een beetje poep op de vroege ochtend, daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Kind uitgekleed, schoongeboend, muur enigszins gecleand (verven we wel over), kind weer aangekleed, op de grond gezet, mezelf schoongemaakt, uit- en aangekleed. Zweet op mn rug. Oke, door. En terwijl ik me omdraai om mn tandenborstel te pakken, zie ik Skye met de punt van een schaar in haar mondje voorbijrennen. WTF, hoe kom jij daar nou aan in 1/10 de seconde? Schaar afgepakt, kind hartstochtelijk huilen (niet van pijn natuurlijk maar van het haar zin niet krijgen). Oke goed, tragedie afgewend, door. Ik geef m’n kind voor de show haar tandenborstel, want tanden poetsen wil ze echt niet op het moment, en poets ff snel m’n eigen tanden. En dan merk ik ineens op dat het wel erg stil is achter me… Staat ze potverdorie met haar tandenborstel de wc te poetsen! De wc wel. He nee Skye, bah! Das echt heel erg vies meis. Babytandenborstel afgepakt, onder de hete kraan gehouden (tja het moet maar, daar wordt ze hard van), en in de volle overtuiging dat er nu toch echt niets meer mis kan gaan tref ik haar aan, op haar knietjes voor de wasmachine, terwijl ze die gore grijze rubberen band, waar alle zeep-en vuilresten in blijven zitten en die je nooit schoonmaakt, aan het uitlebberen is. O jee, o jee, o jee. ‘Bah Skye! Is bah!’ Ik had nog hoop dat ik pedagogisch sterker zou zijn in de opvoeding dan praktisch, maar het enige dat ik terugkreeg is een schaterende dreumeslach. Mama is boos, grappig! En terwijl ik zelf ook een slappe dreumeslach kreeg besloot ik dat de midlifecrisis maar even moet wachten. In ieder geval tot de dochter naar school gaat ofzo. Of totdat ze het huis uit is. Ik heb gewoon niet de tijd en ruimte om me vertwijfeld af te vragen waar mijn leven heen moet. Ik denk dat Skye me de weg wel wijst. In ieder geval voorlopig.

Maar voor alle vrouwen, en mannen, met een heuse midlifecrisis: ik adviseer de cursus : ‘Weten wat je wilt in 7 levels’ die ik op FB regelmatig voorbij zie komen. Sorry als ik hier iemand mee beledig maar ik kan niet nalaten stilletjes te schreeuwen: ‘Ik WEET wat ik wil maar ik KAN het niet, idioten!’. Zoals je merkt maakt het ouder worden elk mens milder;-)

Een lieve groet!

????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

A million years ago

One year post baby, gloomy dark December days…(no, I don’t give a crap about X-mas trees, watching Lord of Rings for the 1000th time or stuffing myself 3 days in a row).  It’s feels like time for some reflection, and -I’m gonna indulge- a tiny bit of self-pity. tired-mom-2

The greatest, most beautiful moment of my life, Skye’s birth, now seems not just one year ago. It feels like a million years ago. More like another lifetime even. Although my daily conversations are now limited to toddler like babbling and fully satisfy my current IQ, I feel like I’ve aged 10 years in the past 365 days.

We’ve been through a lot since she was born. The first few months it was hard to choose between being happy over this New Life, and grieving over the loss of another one. I would have loved to show our daughter to my mother in law, but it will never happen. I vividly imaging mother in law bragging about Skye’s brightness, like only she could. Meanwhile, sleepless nights and all, new Lyme symptoms appearing from nowhere, house and all necessary machines in it falling apart. And on top of that; old, unresolved relationship issues coming to the surface. I would strongly recommend every expecting (or aspiring) couple to fight their battles now, instead of waiting until you’re (even more) unreasonable and hallucinating because of weeks or months without any quality sleep.

At the moment my health is deteriorating. Being exhausted, I can’t come to that point at which you feel well enough to handle even the lightest treatment. Don’t have the time anyway. Skye recently turned from sweet happy baby into dangerous, Kamikaze, all night screaming toddler. Boyfriend and I both feel like we ourselves are falling apart too, and cannot give any more. Of course we know this is a phase, it will pass. Never seen an eighteen year-old still crying at night because of teeth coming through or wanting a bottle of milk. As for the latter: I will just refer the addict to the fridge by then. I’m still sick to my stomach most of the time, carrying around 24/7 anti-puking pills. While the post-partum pelvic problems are finally resolving, a new painful injury to my shoulder causes me to lie awake and take yet another set of pills while we wait for an MRI to see what is broken inside me this time. New Lyme doc wants me to increase the amount of natural antibiotics (she thinks that regular antibiotics will only aggravate the illness), but every drop I take results in terrible neurological problems and extra tiredness (if even possible). Plan B will be to install a hyperbaric oxygen chamber in the house and try to force some oxygen into my sick brain. It will cost a fortune, and won’t look pretty in the living room (but still, prettier than a fake tree with electrocution-danger all over it), but being desperate askes for out of the box measures. And those are costly, it turns out.

Last month we went on a second holiday. Expectations were high, since the first one was a great success. Please, never hesitate to remind me not to have any expectations about “free” time when you’re with small children. It didn’t work. Skye didn’t like her bed, I wanted to go home the first night after hours of unsuccessfully trying to comfort her. When we finally went home she got sick in the car, throwing up her entire lunch in the car seat. Had to stop by hotel to de-vomit her as good as possible with little paper towels (I would suggest to don’t even try this: kid and seat will still be covered in smelly puke, better drive home at warp speed and throw everything contaminated in the bath tub). All things considered, it was a true nightmare.

Lately (and I must say I’m a bit embarrassed about this), I’m getting a bit sick of being a care taking machine all the time. Sometimes I feel like a prisoner in my house, only able to leave for small walks with child and dog. I was amazed at this woman who took my place a year ago. She was so admirably unselfish, had only one priority: keeping Skye alive and well. Of course, I still need my little precious to be alive and well, but I miss my friends, I miss dancing, I miss staring out of the window for a few minutes without someone disturbing my thoughts. I miss pooping by myself, alone in the room. I am almost never alone because of the help I need being the mother I am. But the tiger in me is roaring for some alternative action so things will have to change in the upcoming months. Unleash that umbilical cord a little bit. Do something completely useless and selfish. My subconscious is presenting me with not too subtle clues. Since TVOH is on the telly again, I have spent every sleeping minute dreaming about Waylon. Never saw his sexiness before, but being so deprived and all, the mind pulls strange tricks on a woman.  I cannot provide any details about the contents of the dreams here because of mother and boyfriend maybe reading this. Although completely out of my control, unconscious cheating on my boyfriend still feels a bit like cheating. So shame on me!

I will finish now but let me emphasize: I mean it when I say that I miss my friends. There is no one to blame for this. I simply cannot travel until I’m far better than I am right now. Plus: I have so much trouble organizing life with a small child and a difficult illness that there’s no room for thinking about a plan to revive my not so many, but very precious friendships. I hope you know this. And if you can (I know everyone has their own burdens), please give me a little help with staying in touch. I love you.

And for my fellow Lyme Warriors: hold on! Celebrate the little things. Soon it will be spring again. And although not everyone will be able to go outside to enjoy it, the birds will still be singing, so just open a window. Love you too.

 

 

 

 

 

Vakantiestress

Vakantie: wie is er niet dol op?

baby zonnebad

Nou eh.. ik, sinds ik Lyme heb. Elke keer weer heb ik weken van tevoren al nachtmerries over dat ik m’n koffers (want met 1 red je het echt niet met een veeleisenende chronische ziekte) niet ingepakt krijg. Ik blijf maar pakken en pakken en ik kom maar niets verder. De gevoelswaarde is een beetje die van de universele droom waarin je vergeten bent te leren voor je eindexamen, of die waarin je probeert te vluchten voor een gevaar, maar niet vooruit komt met rennen: dikke paniek. Dat was dus Pre Baby. Negen maanden post bevalling breekt het angstzweet me letterlijk uit als mijn vriend het woord ‘vakantie’ alleen maar uitspreekt. ‘Vakantie’ betekent totale chaos in mijn strak geregisseerde dagelijkse leventje. En door de neurologische gevolgen van de Lyme raak ik tegenwoordig het overzicht totaal kwijt als iets niet helemaal gaat volgens plan. ‘Vakantie’ is, met andere woorden, dikke stress.

Wat ook niet echt hielp is dat Skye een paar dagen voor de vakantie besloot om ineens 10 ontwikkelingsstappen tegelijk in te zetten. Van een tevreden in de box liggende baby veranderde ze in een rondtollend gevaarte dat net genoeg spiercontrole had om zich continu in de nesten te werken en net te weinig om zich er zelf weer uit te halen. Ze kon bijna goed zitten, bijna goed tijgeren, bijna goed kruipen, en had ineens over alles een mening. Een brokje in het eten: pets! eten weg slaan. Mama loopt even een decimetertje van Skye vandaan: brullen! De melk is iets te koud, warm of lauw: gooien! met die fles. Het lakentje van het ledikantje ligt net iets anders dan normaal: hele nacht wakker blijven. Met andere woorden: ik had er zin in, in ‘de vakantie’.

We zouden naar een vakantiepark gaan op loopafstand van ons huis zodat we gemakkelijk 2 keer konden rijden om onze volledige inboedel te verplaatsen naar de bungalow. Helaas vond vriendlief dat een paar dagen voor de gevreesde vertrekdatum ineens geen goed idee meer (Ja Hallo!, kon je niet een jaar van tevoren een vergunning aanvragen om je mening te mogen veranderen?!!). Alles moest in 1 x mee. Ik compleet overspannen. En onredelijk. En dan was ik ook nog zwaar aan het Herxen, wat ‘Lymes’ is voor je ongelooflijk kut voelen.  Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen dat ik zelfs dacht dat ik een fluitende Clown door mijn slaapkamer zag kruipen. En ik vind weinig enger dan fluitende mensen, alleen Clowns, eigenlijk. Kun je nagaan. Onze gesprekken in die tijd gingen ongeveer zo. Mijn vriend: ‘Kan ik nog iets voor je doen om te helpen?’ Ik: ‘Ja, stoppen met ademen bijvoorbeeld’ (omdat dat geluid zo irritant hard was, dat snapt hij toch zelf ook wel?). En, geschrokken van het toch wel erg definitieve karakter van deze sanctie, er snel aan toevoegend: ‘niet te lang dan he’. Op een gegeven moment was hij het zat. ‘Vrouw, hou nou eens op met stressen, ik ben er ook nog hoor!’ ‘Ja’, dacht ik stilletjes, ‘dat baart me nou juist zo’n zorgen’. Je moet weten dat wij de afgelopen maanden als een soort Skye-verzorg-ploegendienst geopereerd hebben en elkaar sinds de bevalling niet meer gezien of gesproken hadden. We moesten dus weer even aan elkaar wennen.

Maar goed, we zaten in de auto, ein-de-lijk. Weliswaar zonder mijn slaap-gear (oa een extra luchtbed en matras om de druk op mijn zenuwen te verlichten) en enig verzorgingsprodukt (ach, ik rock gewoon de een tikje gedateerde net-uit-bed-look), maar alles voor Skye zat erin. En als je een deur open deed flikkerde alles er weer uit. Halverwege nog even gestopt om de hond in te laden, die we per ongeluk aan het imperial op het dak van de auto hadden vastgemaakt, maar verder ging de reis goed.

Toen begon de volgende uitdaging: Het SLAPEN. IN EEN VREEMD LEDIKANTJE. Kort gezegd: het slapen ging na wat startproblemen ontzettend goed. En Skye vond “Vakantie” fantastisch. Ze gierde al van het lachen als we alleen maar met de reisbuggy over die bospaadjes met kabouters langs het pad naar ‘de Dome’ wandelden. De kinderen, de speeltuin, de dieren, zelfs de takke-herrie van de live-muziek: Skye was feeling entertained.

Ze was ook een echte kindermagneet. Zat ik met haar in de speeltuin lekker te spelen, kwamen er allemaal grotere kinderen baby-kijken en kusjes geven.  Sommigen bleven uiteindelijk plakken voor een kletspraatje met mij. Hun hele ziel en zaligheid kreeg ik te horen. Ik werd zelfs uitgenodigd om ‘s avonds mee te gaan lasergamen in het bos. En terwijl vriend met zijn mobiel zat te spelen op het aangrenzende terras vroeg ik me af hoe zorgwekkend het is dat ik geen moment het idee had dat ik een kinderlijk gesprek voerde. Dat we precies op dezelfde golflengte zitten, Lieke, Damian, Skye etc. en ik. Alleen met Destiny konden we niet bonden. Nadat ze een aantal keer zand in Skyes oogjes had geschopt en ik herhaaldelijk had uitgelegd dat dat pijn doet, en dus niet mag, heb ik Destiny maar aan haar lot over gelaten.

Het zwemmen hebben we maar even gelaten voor wat het was. De gedachte aan al die in het water poepende dreumessen en de bijbehorende e coli’s vonden we het potentiele extra plezier niet waard. Bovendien, hoogst waarschijnlijk zou onze lieve kleine Skye, die altijd erg moeilijk haar nr 2 kan doen, in zo’n openbaar zwembad natuurlijk direct buikloop krijgen. Haar gevoel voor ironie is al vroeg ontwikkeld. Daar kan geen zwemluier tegenop. Iedereen weet trouwens toch dat zo’n zwemluier puur en alleen show is voor de mensen zonder kinderen he? De poep loopt er echt wel gewoon uit, in het water. Anyway…. niet gezwommen dus. Ik had toch geen bikini bij me. Paste niet meer in de auto.

Natuurlijk is zo’n vakantie alleen maar leuk met een kind onder de 10. Als je het concept kent, dan weet je dat je iedere dag je routine compleet moet aanpassen omdat je anders telkens dezelfde mensen tegen het lijf loopt. En de filmpjes van Puk en Pelle, en Bollo (de park-animatie), begonnen op dag 3 gaten in ons gezamenlijke IQ te knagen. Maar Skye bleef genieten en wij dus ook. Helaas had ik 5 van de 7 dagen de moeders van alle hoofdpijnen en voelde ik me ziek en zwak. Waarschijnlijk gedeeltelijk door de voorafgaande stress en deels door het slaapgebrek ter plaatse omdat ik dus nergens op kon liggen. Toch vind ik het project “Vakantie met baby’ geslaagd. Moeten we snel weer doen. Alleen blijft de hond dan thuis, dan kan ik nog iets voor mezelf meenemen. Wat kalmeringsmiddelen, of een bikini ofzo.

982634719cc030730d0502ccc1320429_medium[1]

over lichtpuntjes bij chronische Lyme